این آزاده (انصافعلی هدایت) را آزاد کنید - دکتر م. سببی

اگر اشتباه نکنم حدود 4ـ5 ماه پیش برای اولین بار با یکی از نوشته های ایشان آشنا شدم. اولین تصور ذهنی من از نویسنده، صداقت و شجاعت وی در کنار ابهام و شک ظاهر شد.

در حال حاضر اکثر قلم بدستان ایرانی بر این حقیقت تلخ واقف هستند که قلم زنی در درون مرزها شبیه بالانس بر روی ریسمان در تاریکی میماند. عدم رعایت خط قرمز که برای اکثر نویسندگان و روزنامه گاران مبهوم میباشد با خشم حاکمیت، و عدم رعایت اصول روزنامه نگاری و عدالت اجتماعی با خشم زمان و دادگاه تاریخ مواجه میکند.

انصافعلی هدایت در آن نوشته خشم حاکمیت را بر خشم زمان ترجیح داده بود. اما شک بنده از انگیزه نویسنده بود. سوال این بود که چرا آقای هدایت با تحمل شکنجه، آزار و اذیت و دوری از خانواده خود همچنان با آغوش باز به پیشواز خشم حاکمیت میرود. نکند مصلحت، شهرت طلبی، مال دنیا و وعده های رژیم همچنانکه هزاران روشنفکر و فعالان اجتماعی را به کنج سکوت و خیمه شب بازیها وادار کرده است آقای هدایت را نیز به چنگ خود در آورده است.

چندی نگذشت که به تردید خود در صداقت و شجاعت آقای هدایت، روزنامه نگار حقیقتا مستقل، پشیمان گشتم. قضیه از این قرار است که به مناسبت یادبود روز 21 آذر(حوادث فرقه دمکرات 1945)، فعالان سیاسی و فرهنگی تبریز دعوت به یک گردهمائی در مزار باقرخان (اگر اشتباه نکنم) در یکی از روزهای آذر ماه کرده بودند. این خبر بطور وسیع در سراسر آذربایجان و حتی بیرون از مرز کشور پخش شده بود. نیروهای امنیتی تبریز چند روز قبل از گردهمائی اکثر فعالان سیاسی و اجتماعی شهر را در صورت اشتراک تهدید به عواقب ناخوشایند کرده بود. همینطور در روز مقرر، دولت با بسیج گسترده نیروهای انتظامی و امنیتی امکان ورود مردم را به منطقه مراسم کاملا مسدود کرده بود. در نتیجه اکثر روزنامه نگاران به اصطلاح ٌمستقلٌ خبر از لغو مراسم میدادند در حالی که آقای انصافعلی هدایت با حضور شخصی خود در مرکز حوادث با شجاعت تمام مستقیم از روند اتفاقات به بخش فارسی رادیو سوئد، پژواک، گزارش میدادند. ایشان تمام مشاهدات خود را بدون غلو و تحریف در اختیار شنوندگان برنامه خبری پژواک گذاشتند.

این آزاد مرد با اینکه خود احتمالا با انگیزه و اهداف مراسم نیز هم عقیده نبود اما به حکم رسالت حرفه ای و صداقت انسانی خود بیان حقیقت را در قبال تهدیدها ترجیح دادند و از شعارآزادی خواهی در آمده به اعمال حقیقی آن پیوستند. این آذربایجانی ساده دل و حقیقت جو، با انتقال مشاهدات خود از گردهمائی جمهوری خواهان ایران در برلین بار دیگر مردم شهر خود را در اطلاع رسانی یاری نمودند. تبریز مرکز دلاوران و جنبشهای سیاسی ایران همواره در تمامی مراحل تاریخی خود شاهد شجاع مردان صادق زیادی بوده است. امروز هم ما شاهد شکوفائی شجاع مردان صادق همچون مهندس علیرضا صرافی، کاندیدای رد صلاحیت شده مجلس هفتم، و روزنامه نگار انصافعلی هدایت هستیم.

با اینکه بنده همواره به امر دمکراسی و حقوق بشر بعنوان هسته اصلی راهبرد سیاسی خود مینگرم و در بررسی از این دیدگاه، نگرش سیاسی خود را شاید متفاوت از بینشهای آقایان هدایت، صرافی و سایر مبارزان سیاسی در داخل کشور میبینم. اما حقیقت این است که خصوصیتهائی همچون صداقت و شجاعت را باید ارزنده ترین اخلاق اجتماعی هر فردی را در راستای پیغام سیاسی راستین پنداشت و بر حاملان آنها به اعدای احترام سر فرود آورد. انصافعلی هدایت با تکیه بر صداقت، شجاعت و فداکاری خود همواره علیه هر حرکتی در راستای محدود سازی و تضعیف حقوق بشر مبارزه مینماید و اساس مبارزه خود را تنها شامل مردم تبریز ننموده بلکه کل ایران را حوظه مبارزات خود میپندارد.

با اینکه امروز روزنامه نگاران بسیاری از مرکز در سلولهای زندان برای احیای حقوق شهروندان ایرانی و یا برای ترمیم سیاست ناعادلانه حاکمیت در حال پرداختن هزینه سنگینی میباشند و طبعا کثرت آنها دال بر بی توجهی به احوال آنها نمیباشد. اما برای کسب یک موازنه صحیح از نیروهای مترقی در کل کشور، اولویت بموقع در تقویت سایر روزنامه نگاران نقش مهمی را ایفا میکند. سرایت موج اصلاحات در نظام از مرکز به حاشیه، طالب تربیت و حمایت فعال از روزنامه نگاران شهرستانی، الاخصوص افرادی همچون آقای هدایت، که بمراتب تحت قشار بیشتر حاکمیت قرار گرفته اند امری واجب بشمار میآید.

همانطوری که در نوشتهای قبلی خود مکررا اصرار کرده ام تغییرات اساسی و ناگهانی در نظام ایران ضامن برقراری دمکراسی سریع در جامعه نیست و هماهنگی در تکامل سیاسی بین اقشار مختلف از جمله شهرستانیها یکی از شرط مهم پسشرفت سالم میباشد.

بامید آزادی سریع انصافعلی هدایت

لوند/82
دکتر م. سببی

www.behnoudonline.com
سه‌شنبه ۷ بهمن ۱۳۸۲

انصافعلی را نديده بودم ولی نديده می‌شناختم. سال گذشته که رنجنامه‌اش را نوشت برايش نامه‌ای فرستادم و برايم جوابی فرستاد و تمام نوشته‌هايش را دنبال می‌کردم و از چند چيز در او خوشم می‌آمد اول اين صداقت و دقت بيان که نشان می‌داد به حرفه اطلاع رسانی وابسته و دلبسته است و قصدی ديگر ندارد. دردش همان بود که نوشت از دست رييس کلانتری و ماموران تندخو و کج رفتار. نه ترسيد از گفتن آن چه نادرست می‌دانست و نه سعی کرد آن را به نفع خودش و برای بزرگ نمائی بزرگ کند. ديگر آن که نثر پاک و پاکيزه‌ای داشت که برای کسی که به زبانی ديگر فکر می‌کند – گرچه ما بهترين نويسندگان و بعضی از بهترين شاعرانمان را از خطه آذربايجان داريم – جالب بود و دلچسب، پوست کنده بود و بی‌تعارف و تمليح ولی نه بی‌ملاحت.

تا آن که در برلين او را ديدم با لپ‌های قرمز و سالم و شاداب و لبخندی بر گوشه لب که بعضی از هموطنان آذری دارند. صاف راه می‌رفت و راست می‌نشست و گوش می‌داد به سخنان سخنرانان. سلام کرد و گفتم شما هم مثل من تماشاگريد ديگر. قصدم تذکار مودبانه موضوعی بود. درکم کرد و فورا گفت بله ... صفتی هم به من داد. گفتم شما سلامت باشيد که در خانه می‌مانيد و اگر قرار بر نصيحتی باشد به اقتضای سن بيش تر می‌گويم خانه را به هيچ بهانه و قيمتی رها نکنيد. صادقانه گفت اگر بخواهم هم نمی‌توانم. به راستی هم نمی‌توانست.

حالا نمی‌دانم کدام دستگاه او را گرفته است موقع برگشتن از برلين. وزارت اطلاعات و يا موازی‌ها و يا جاهای ديگر. به هر حال جای اين يادآوری را دارد که اين جوان شاداب و وطن پرست ايرانی، اهل هيچ فرقه و حزب و گروهی نبود تا آن جا که می‌دانم و تقريبا مطمئن هستم و از همين رو به تاکيد معتقدم بايد از حقوقش دفاع کرد و او را بدون توجه به پرونده‌هائی که ممکن است برايش بسازند در زمره زندانيان مطبوعات گذاشت. سازمان روزنامه نگاران بدون مرز و ديگر نهادهای بين‌المللی کار درستی کرده‌اند که موضوع دستگيری انصافعلی هدايت را مطرح کرده و به حساب نقص حقوق بشر در جمهوری اسلامی گذاشته‌اند. نهادها و فعالان داخلی هم بايد در اين کار ترديد نکنند.

او هم يکی از شاهدان صادق اين روزگار و داستان‌هائی خواهد شد که در زندان‌ها بر اهل قلم می‌رود. پس چه بهتر که زودتر از آن که بيش تر ببيند و خشمش بگيرد و ناکرده خدا کينه‌ای در دلش بيفتد جا آزاد شود. قدر مسلم آن است که نه در برلين کسی مشغول توطئه ريزی عليه نظام بود و نه انصافعلی را در اين کار کسی شرکت می‌دهد. جلسه‌ای که عده زيادی مانند من و او خبرنگار و اهل اطلاع رسانی آزادانه در آن شرکت داشتند. جلساتی که مستقيم از پال تاک پخش می‌شد و حتی زحمت ضبط و ثبت به ماموران نمی‌داد چه جای کار مخفی دارد که کسی مانند وی را بگيرند جز آن که می‌خواهند بدانند از ايران و مثلا جمع اصلاح طلبان هم کسی با جمهوری خواهان ارتباطی داشت يا نه. اين همان چيزی است که به علت حضور امثال انصافعلی و يا رای آوردن خانم انتطاری مخالفان اتحاد جمهوری خواهان هم می‌گويند و تبليغ می‌کنند. ولی اگر مبتديان اين فن پشت هر حرکت ماجرائی پنهان می‌بينند به قاعده آن‌ها که اطلاعات دارند و در کار اطلاعاتند می‌دانند که جمع هفتصد نفری که جای مخفی کاری نيست و از گفتگوهای آزاد و باز پيدا بود که کسی را به اين کار رغبتی نبود. می‌ماند اين که که را ديدی و کجا رفتی و کی به کی چی می‌گفت. به نظرم عقل حکم می‌کند که انصافعلی هدايت آزاد شود. جای او زندان نيست مرد آذری ساده دل با آن لبخند هميشه کنار لب. جای هيچ انسان آزاده زندان نيست. به ويژه الان که رفقا بايد جاهای مهم تر را بپايند که دارد سد از گوشه‌های ديگر ترک بر می‌دارد.

در همان زمان که انصافعلی در برلين بود يکی او را نشان داد و پرسيد به چه جرات آمده است و بر می‌گردد گفتم به جرات و شهامتی که ساده دلی و صداقت به آدم می‌دهد و آدمی را خوش به دل می‌کند. و در واقع هم او به خودش مطمئن بود که جز قلم زدن کاری نمی‌داند و بر همين اساس حرکتش مغاير با ترس و نگرانی و بدبينی شد. کسی را که به جرم خوش بدلی نبايد به زندان انداخت. هم از اين رو، اهل صلاح و مصلحت انديشی به نظرم بهتر است در کار انصافعلی دخالت کنند و دختر و خانواده‌اش را از نگرانی برهانند که اينان نسل تازه قلمند و مباد که در کامشان زهری ريخته شود که تلخی آن در وجودشان بماند برای سال‌ها.

انصافعلی شمس الواعظين دستگير نشده!

غلامرضا بقايی

یکشنبه ۵ بهمن ١٣٨٢ – ٢۵ ژانويه ٢٠٠۴
بدنبال دستگيری ی «انصافعلی هدايت»، روزنامه نگار ايرانی که برای تهيه گزارش از «همايش جمهوری خواهان» ايرانی به برلين سفر کرده بود، و اندکی بعد از بازگشت در تبريز و در خانه اش دستگير شد، سخنگوی انجمن دو قلوی دفاعی – صنفی ی آزادی ی مطبوعات در ايران (انجمن صنفی ی مطبوعات و انجمن دفاع از آزادی ی مطبوعات در ايران)، در يک کنفرانس مطبوعاتی در تهران اين خبر را بشدت تکذيب کرد و اظهار داشت که: انصافعلی شمس الواعظين در آلمان دستگير نشده و احتمالا در کاناداست!

او در پاسخ به اين پرسش که شما اصلا آقای انصافعلی هدايت را می شناسيد اظهار داشت که: گفته می شود که ايشان يک قفل ساز تبريزی ست! وقتی خبرنگاری مجددا سوال کرد که چرا ايشان بازدداشت شده، جواب دادند: احتمالا بخاطر کيفيت نامرغوب قفل و کليد هايی که تحويل مشتريان داده، از طرف برادران گمنام وزارت اطلاعات اسلامی ی اصلاح طلب، شاکی خصوصی داشته!

در جواب به اين پرسش يک خبرنگار ژاپنی که پرسيد انجمن دوقلوی مطبوعات از حقوق صنفی و حرفه ای چه کسانی و چگونه حمايت می کند، برادر سخنگوی انجمن افزود: روزنامه نگاران دو دسته اند يا «خودی» اند يا «غير خودی»! آشکارست که مطابق حديث و سنت و قانون، ما اصلا کاری به غيرخودی ها نداريم! خودی ها هم يا «اصلاح طلب خودی» هستند يا «اصلاح طلب غيرخودی»! با اين گروه اخير هم کاری نداريم، می ماند همان گروه اول يعنی «اصلاح طلب خيلی خودی»!

سخنگوی انجمن دفاعي- صنفی ی مطبوعات در ايران در عين حال اضافه کرد که: روزنامه نگاران اصلاح طلب غيرخودی اگر پای شان را ار گليم خود بيرون بگذارند و بروند بيرون از ايران گزارش و خبر تهيه کنند، به دليل عقيدتی و اساسنامه ای از حمايت ما برخوردار نمی شوند و حتما سر و کارشان با کرامت الکاتبين ست!

او همچنين تاکيد کرد که به توصيه ی برادران اطلاعاتی ی اصلاح طلب نظام اسلامی و برای رعايت شئونات نظام، ما چند خط قرمز داريم که به همه ی افراد عضو انجمن بخشنامه کرده ايم که آنان مجبورند رعايت شان بکنند در غير اين صورت نمی توانند از حمايت مادی و معنوی ی ما سود ببرند از جمله اينکه شرکت آنها در کنفرانس ها و همايش های جهانی ی ايرانيان و غير ايرانيان در خارج از کشور منوط ست به مجوز رسمی و کتبی ی مقامات ذيصلاح اصلاح طلب خودی!

سخنگوی انجمن دوقلوی دفاعي- صنفی ی مطبوعات همچنين در جواب به اين پرسش که اگر آقای شمس الواعظين خيلی خودی ی اصلاح طلب که هم اينک در کانادا بسر می برد و مشغول چند سخنرانی در اين کشورست به ايران باز گردد و در تبريز دستگير بشود و برود پيش آقای انصافعلی هدايت، انجمن چه خواهد کرد، اظهار داشت: ابتدا از ايشان می خواهيم که هر چه زودتر از برادران و بازجويان محترم بخواهد که او را به يک سلول انفرادی ی مستقل منتقل کنند تا صف او از اين قفل ساز تبريزی جدا بشود، سپس ما از برادران همآهنگ کننده ی «جبهه ی دوم خرداد» و نيز برادران «حزب مشارکت اسلامی» که بينی بين الله به شعار «ايران برای همه ی ايرانيان» خيلی وفادارست، و دفتر رييس جمهور محترم اسلامی استعلام می کنيم که آيا صلاح می دانند که برای آقای سيد محمود شمس الواعظين اعلاميه بدهيم يا نه، بعد در مجمع عمومی ی انجمن که بعد از انتخابات مجلس اسلامی تشکيل می گردد تصميم گرفته می شود که آيا نامه بنويسيم به مقام معظم ولی فقيه که از اختيارات فراقانونی خود استفاده کنند و با يک حکم حکومتی ايشان را احتمالا آزاد کنند يا نه!

در اين کنفرانس خبری سخنگوی انجمن صنفی ی مطبوعات در ايران در جواب يک روزنامه نگارفرانسوی درباره ی ابراز نگرانی جامعه ی جهانی ی «خبرنگاران بدون مرز» در خصوص دستگيری و زندانی شدن انصافعلی هدايت اظهار داشت که او چنين سازمانی را نمی شناسد! يا اگر وجود دارد، مجوز رسمی از اداره ی اماکن وزارت ارشاد اسلامی ندارد!سخنگوی رسمی ی انجمن دفاع از آزادی ی مطبوعات در ايران که نخواست نامش فاش شود در پايان اين نشست مطبوعاتی در پاسخ به اين اظهار نظر جامعه ی جهانی ی روزنامه نگاران بدون مرز که «سيدعلی خامنه ای» را يکی از «دشمنان آزادی ی مطبوعات در جهان» معرفی کرده است، گفت: جان مادرتان از خط قرمز "عمود خيمه ی نظام" عبور نکنيد و کار دست ما ندهيد!او در خاتمه ی اين گفتگوی مطبوعاتی اظهار اميدواری کرد که انصافعلی هدايت، قفل ساز تبريزی که بخاطر نامرغوب بودن قفل و کليد های خود و توسط شاکيان خصوصی از سوی برادران اطلاعاتی دستگير شده اولا به سزای اعمالش برسد، ثانيا اين حادثه ی مبارک و ميمون، درس عبرتی برای سايرين بشود تا از اين غلط ها نکنند!

کنفرانس خبری ی ديروز سخنگوی انجمن دوقلوی مطبوعات در ايران، در ميان کف زدن های نمايندگان سازمانهای جهانی ی خبرنگاران و روزنامه نويسان پنج قاره که در اين گردهمايی ی خبری شرکت داشتند در حالی بپايان رسيد که لوح يادبودی که بر روی آن عبارت دو خردادی ی "زنده باد روزنامه نگار خودی" آذين بسته بود به سخنگوی انجمن اهدا شد!

لازم به يادآوری ست که تاکنون خبرنگار ديگر ايرانی آقای مسعود بهنود که خود در همايش جمهوری خواهان ايرانی در برلين شرکت کرده و گويا يک شب هم با آقای انصافعلی هدايت آبگوشت اسلامی خورده، و هميشه هم خود را موظف می داند که از شير مرغ و جان آدميزاد بنويسد و از کسی هم ترسی ندارد، اين بار به دلايل پزشکی و بهداشتی و به توصيه ی پزشک معالج خود، از هر گونه اظهار نظر پيرامون دستگيری ی همکار خود در تبريز خودداری کرده است!
سيدنی – استراليا
5 بهمن ماه 1382

پاشنه‌ی آشيل جمهوری اسلامی ارتباط ميان ايرانيان داخل كشور با بيرون مرز است. اگر حكومت دودهه را صرف نابودی داخل كرده تا ريشه كن كند منابع فكری داخل را، حالا با بستن سايت‌ها و دستگيری به خارج رفته‌ها و خارج نشين‌های به داخل آمده، مي‌خواهد مردم را از هرگونه داد وستد اطلاعاتی محروم كند

محمدرضا فطرس - روزنامه‌نگارمستقل

mfetross@yahoo.com

شنبه ٢۷ دی ١٣٨٢ – ١۷ ژانويه ٢٠٠۴

پاشنه‌ی آشيل جمهوری اسلامی ارتباط ميان ايرانيان داخل كشور با بيرون مرز است. اگر حكومت دودهه را صرف نابودی داخل كرده تا ريشه كن كند منابع فكری داخل را، حالا با بستن سايت‌ها و دستگيری به خارج رفته‌ها و خارج نشين‌های به داخل آمده، مي‌خواهد مردم را از هرگونه داد وستد اطلاعاتی محروم كند. شگرد تولد گروهی از دل نظام با نام اصلاح‌طلب هم پيرو همين قاعده است. اين كارآمد ترين حركت نظام بود برای قناعت مردم به هرآنچه در داخل هست. و در داخل هم با وجود نفوذ نظامی گری و شنود و تجسس در متن جامعه، هرگز كسی نمي‌تواند در هيات يك مخالف جدی حكومت ظاهر شود

دستگيری انصافعلی هدايت كه به عنوان يك خبرنگار آزاد و تنها به جرم شركت در اجلاس جمهوری خواهان كه در آلمان برگزار شده بود، آنهم ساعاتی پس از رسيدنش به ايران و قبل از هرگونه ارتباط با غير را بيفزاييد به دستگيری آنانی كه به ايران می روند (كه دو نمونه‌اش دستگيری منجر به قتل بانو زهرا كاظمی و به زندان كردن دكتر داريوش زاهدی) تا معادله را كشف كنيد و اين مكاشفه از يك سو فرضيات آن عده‌ را كه فعاليت سياسی خارج نشينان را بي‌تاثير بر شرايط داخلی می دانند، نقش برآب مي‌كند و ازسويی ديگر راهكاری را پيش روی فعالان سياسی خارج از كشور مي‌گذارد تا بدانند جز با ارتباط شان با داخل كشور، راه به جايی نمی برند و نشان‌شان مي‌دهد كه بايد امكانات‌شان را بگردانند به طرف مردمی كه در محاصره‌ی تمام عيار درآمده‌اند. كه اين ارتباط، نقطه‌ی حساس نظام است

در گوش يكديگر فرياد زدن و استراتژي‌هايی كه قدمی از اعضای درون حزبی فراتر نمي‌رود و خط مشي‌هايی كه هيچ رويكردی به واقعيات داخلی ندارد، ذره‌ای از مشكلات موجود ايران را حل نمي‌كند و كسانی كه تمام شصت و هشت ميليون را مي‌بينند، مي‌توانند برای ايران اظهار نظر كنند و طرح‌های شان را عملی كنند و بی توجهی به اين مسايل، جمهوری اسلامی را رويين تن مي‌كند و بس

آيا تا به حال كسی از طرفداران جمهوری اسلامی آمار گرفته است؟ مگر آنها ايرانی نيستند؟ يا فرض را بر اين گذاشته‌ايد كه تمام ايران مخالفند؟

اگر انصاف نداشته باشيد، بيست و پنج سال ديگر بايد صبر كنيد و شاهد دستگيری انصافعلی ها باشيد

ما امضا کنندگان این نامه نگرانی عمیق خود از وضعیت این روزنامه نگار آزادیخواه اعلام میکنیم و خواهان آزادی بی قید و شرط ایشان هستیم. ما از همه نیروهای دموکرات و آزادی خواه ایران و جهان می خواهیم در راه آزادی او بکوشند.

شنبه ۴ بهمن ١٣٨٢ – ٢۴ ژانويه ٢٠٠۴

آقای انصافعلی هدایت روزنامه نگار آزادیخواه و شجاع تبریزی که اخیرا برای تهیه گزارش در همایش اتحاد جمهوریخواهان ایران در برلین شرکت کرده بود، روز جمعه 26 دی (16 ژانویه) پس از بازگشت به ایران توسط مامورین وزارت اطلاعات دستگیر و زندانی شده است.

هدایت که بارها از سوی ارگانهای امنیتی و اوباشان رژیم مورد پیگرد و ضرب و شتم قرار گرفته است، خبرنگار آزاد و مستقل کشور است. آخرین نوشته او خطاب به محمد خاتمی رئیس جمهور، تحت عنوان «چه كسانی اقوام ايرانی را به شورش و تجزيه‌طلبی سوق می‌دهند؟» اعتراضیه ای علیه تبعیض ملی و قومی در ایران بود، که بازتابی گسترده در رسانه های داخلی و خارجی یافت. بر اساس آخرین اطلاعات بدست آمده کارگزاران جمهوری اسلامی این بار انصافعلی هدایت را به جاسوسی متهم کرده اند.

ما امضا کنندگان این نامه نگرانی عمیق خود از وضعیت این روزنامه نگار آزادیخواه اعلام میکنیم و خواهان آزادی بی قید و شرط ایشان هستیم. ما از همه نیروهای دموکرات و آزادی خواه ایران و جهان می خواهیم در راه آزادی او بکوشند.

برای امضا با این آدرس تماس بگیرید.
ensafali_hedayat2000@yahoo.de

غلام بابازاده، احد واحدی، وهاب انصاری، سيروس مددی ، رسول تيهوييان، حسين انور حقيقی، علی لطيفی، اسماعيل جميلی، ممی اردبيلی، ضياالدين صدرالاشرافی، عليرضا اردبيلی، محمد آزادگر، سيف الدين حاتملويی، ماشالله رزمی، ماشالله سليمی، رسول مهديزاده، هدايت سلطانزاده، اسد سيف ، حميلا نيسگيللی، باقر مرتضوی، رحيم فتحی، يونس شاملی ، محمدعلی حسينی، بهزاد کريمی، خليل مومنی، صادق کار، علی مختاری، علی اکبر شکيبا، ابراهيم ضحاک، ابراهيم علی پور، جمال زارع، آتيلا عمادی، بهروز خليق، مجيد عبدالرحيم پور، مهدی فتاپور، کريم شامبياتی، رحيم شامبياتی، مريم سطوت، پروين همتی، علی پورنقوی، مهدی پرويز، رضا گلزار، يدی بلدی، عفت ماهباز، حسن ذهتاب، بهرام غفاری، فريدون احمدی، شهلا فريد، احمد فرهادی، بيژن اقدسی، شاهرخ قديمی، کبری قاسمی، علی اصغر شکيبا، سارا رنجبر، علی اکبر قنبری، سعيد شروينی، جهانگير ايزدی، سهيلا وحدتی، رضا فانی يزدی، رضا کريمی، فواد تابان، سيف الله بسطامی، سيامک فريد، بيژن اعتدالی، احسان مويل، علی ايرانژاد، عيسی صفا، مهران ميراسد، علی کبيری، نويد نويدی، حميد احمدزاده، داوود رمضانزاده، رضا درويشی، س. م. جورآباد، سياوش فرجی، مسعود شب افروز، حميد مهرآرا، علی قائم مقامی، سينا سلطانی فرد، مرتضی پاکی، هادی توانا، دکتر اصغر عبدی، اصغر حسن زاده، پرميز جهانبانی، بهروز سيمايی، يدی قربانی، خسرو قديری، ن. نوريزاده، دانيل بهروز، حسن توانا، آيخ ايلر، لطيف صدر اردبيلی، حسين عبقری، شهلا عبقری، دکتر اکبر مهدی، احمدرضا کامارای، حسين ميرصفيان، بيژن پيرزاده، بهنام باغبان، مرتضی صادقی، رضا چرندابی، احمد سعيدی، فرود سياوش پور، هوشنگ سروری، شهلا شرف، محمدرضا ريحانی طبر، کبری قاسمی، امير طبری، محمود مظفری، بهمن امينی، تايب حسينی، داوود نوائيان، علی توکلی، ايشق سونمز، فرهنگ اعتمادی، الهام اعتمادی، جمشيد خون جوش، ابوالفضل اسلامی، مسعود تبريزيان، رضا اسدی، مناف عماری، مرتضی ضيانور، يحی فاروقی، محمود مهرنوش، ايران صادقين، علی دماوندی، نسيم ابراهيم زاده، باقر ابراهيم زاده، يوسف آبخون، علی عابدی، جعفر ابراهيم زاده، سيامک آبادی، پروانه سلطانی، غلام خيابانی، رضا سامی، مسعود فتحی، سيمون ثابتی، رضا موحدنيا، مزدک بامدادان، جهانگير هاشمی، نادر مهدوی، علی رضا انوشه، حسن پيرگتابی، رضا جوشنی، داريوش محمدی، منوچهر کبيريان، پوران احمدپور، داوود مقدوری، رضا علم زاده، مزدک ليما کشی، سارا روزدار، بهروز فتحعلی، مهرداد محمدی، منوچهر کيوان، احمد نوری، احمد مزاری، منوچهر شهرکی، حسين ماکيلی، مهدی خراسانی، علی رضا نوری زاده، بيژن حکمت، رضا احمديان، بابک نصيری، فرزين بوستاجانی، علی مالک زاده، کيومرث کاووسی، وحيد شعبانی، دانش باقرپور، عباس آهوچشم، علی ساکی، بهرام ناظم، مجتبی طلا ئيان، عاطفه جعفری، حسن جعفری، فريده يزدی، بهمن قوران، ناصر مرقاتی، مسعود نيکخواه، ضرو ضراوغلی، گودرز اقتداری، رئوف حسن زاده، مليحه محمدی، مهران فتحی، بهمن محمدی، آبتين محمدی، پروين شطی، حسن دوانی، پيروز، کوروش گلن، علی کاظمی، شهلا باور، پروين خان آبادی، هوشنگ گلاب دژ، حميد فرخنده، رويا نراقی، محمد ناظمی، صمد دژبان، پوران عسگری، افسانه سوگين، ستار سوگين، نيره توحيدی، داريوش پاشا، ميترا عناف، ب. خدرلی، ابوالفضل فراهانی، محمدرضا علی زاده، بهروز مطلب زاده،
عباس انور حقيقی، ناهيد ناظم، جهان وليان پور، علی شاکری، احمد شاکری، زهره شاکری، رضا گوهرزاد، شهرام تهرانی، حميد شيرازی، محمد داور، محمد نواب، سروش کاظمی، امير اعتدالی، محمد بهمنی، حسين همايونفر، غفور ميرزايی، کاظم علمداری، رضا دلگاوی، رضا سياوشی، محمد برقعی، مهرداد مشايخی، همايون ماکويی، اختر قاسمی، علی رحيمی، بالاش آذراوغلو، يدالله کنانی، محمد تقی زاده، کريم محمدی، ايران ابراهيمی، سيد آقا اونلاهی، لطف علی اردبيلی (فلکي)، اکبر رحيمی، ايوب نمينی، جلال زاهدی، سيامک سلطانی، علی صمد، محمد شافعی، احمدرضا کامرای، کاوه شافعی، سهند ناظمی، شاهين اوستاجلو، جمشيد جباراوغلی، بهزاد اميری، قاسم نيکوکار، بهروز مران، حسين سروری، شبنم همتيان، سيد مسعود مرتضوی، کمال ارس، شهرام گنجعلی، مهدی موسوی، ساسان قهرمان، حسن عليزاده، احمد ميرفضائليان، حسن عربزاده حجازی، حسين مولودی صفا، کوروش گلنام، بهروز حقی، صمد نيکنام، عليرضا ميانه ايی، مسعود اصغرزاده، علی اکبر اميدمهر، آراز م. فنی، حسين خرمی، محمد پورداوی، ابولفضل فاقانی همدانی، هادی شمس حائری، فرخ نگهدار، فرزاد جاسمی، علی اصغر خرسند، پيمان باباکان، حجت سلطانی، محمد محمدی، طاهر شيرمحمدی، علی بکتاش، عادل سويدی، تهمورث ياسامی، مسعود فريد، فردوس جمشيدی رودباری، زهره داوری، اشرف آقازاده، مراد زبردستی، فرزانه عظيمی، کاوس کريمی، فرزاد جواهری، باريشمس جلال اوغلو، مهران ميرفخرايی، فرهاد مجيدزاده شوکتی، اتابک مجيدزاده شوکتی، سيامک مجيدزاده شوکتی، حبيب تبريزيان، تانيا تبريزيان، نينا تبريزيان، رضا افرازی، مهدی مهرنوش، گلناره محمدووا، محمد مبارکی، حسن راشدی، ايرج معتدل، حميد فاطمی، سيامک قاسمی، هوشنگ سربندی براهويی، حسن عباسوف، حسرو ارجمندی، مريم صدر، مسعود صدر، طاهره مرادی، سام جدی، مرتضی نگاهی، هانری نهرينی، سعيد غزنوی، محمد حقيقت جو، بيژن افتخاری، رضا کريمی دره شوری، مهری معمار حسينی، ميرعليرضا ميرمويدی، جانلی رئيسی، مونا رئيسی، شريه رئيسی، نيما رئيسی، سينا رئيسی، خسرو خسروی، محمود سيد روغنی، احمد نجاتی، سهيلا شفقی، صفا حائری، فرزانه برزگر،
مصطفی مدنی، کيوان اسکی، حسين علوی، فرهاد روحی، ضيا عابدی، پروين استهارد، گلی ارجمندی، محسن درزی، پويا پويايی، بهزاد شريف پور، مهرنوش شريف پور، آريان عباسی، مجيد يکان، ايرج اورجياگيوی، علی مهدوی، خيرالله درويش پور، غلام درويش پور، شهرام فداکار، مريم تهرانی، علی شريفيان، ياشار تبريزی، سعيد نعيمی، آينده آزاد، حسن شريتمداری، احمد توماج، خرمک جاسمی، مزدک جاسمی، فرانک جاسمی، زينت جاسمی، ، فرزانه جاسمی، احمد مزارعی، شکور بابازاده، منوچهر ميرزايی، آريا باقری، محمد بهشتی، مونا غلامپور، رسول غلامپور، داريوش غلامپور، ناهيد کوچکزاده، حسن رضايی، داغمار رازی، احمد رازی، حسين رازی، نازيلا رازی، ايران دخت رازی، محمود رازی، آرتا رازی، محمد رازی، داتيس رازی، حسين عباسی، علی عباسی، پروانه عباسی، ويدا عباسی، نادر خانی، علی خانی، آرزو خانی، نادر نورانی، ليلا کاشانی، ويکتوريا کاشانی، نازيلا کاشانی، اسدالله کاشانی، نوری کاشانی، کياوش ضرغامی، کامبيز ضرغامی، سارا حبيبی، سولماز حبيبی، فاطمه قوام، احمد قوام، دريا دل توانا، سودا جاويدان، فريدون بابايی، سوسن باغستانی، نصرالله رزمجو، فاطمه ليلازی، حميد دادپور، کرامت اندليبی، کامران سپهری، عبدالحسين هراتی، لاله بشردوست، مهرانگيز حکيمی، محمدرضا فطرس، فيروزه فولادی، شهريار حسين خواه، هومن کيانی، م. الوانقلی، سعيد غزنوی، مجيد خويلی، فريدون قاسمی، صابر احمديان، توران اکبری، کيانوش توکلی، منصور اکبری، علی طيفی، منوچهر کبيريان، شهلا احمدپور، بورکوت آلتانلی، محمد گوهری، افشين آموزگار، هومن بيگی، عباس قره گوزلو، زضا ميلان، اکبر جانانی، يوسف رشوندی سرداری، شکور بابازاده، داوود جبرعلی، آريا باقری، رضا حسينی، منوچهر تقوی بيات، اميد فرهادی، ياشار حکاکپور مراغی، رضا عباسی، رحيم حسنی تبار، مهدی عرب شاهی، اميد مدنی، عباس شهبازی، پيام شکيبا، بهمن آرمتی، محمد بهشتی، رحيم قيومی، ايرج آذربايجانی، ميرحميد عمرانی، کوروش گلنام، احمد يزدانی، حسين مير کريمی، محمد امين نوری، بهزاد سيخ الا اسلامی، بهروز صفری، محمدرضا نسب عبداللهی، نيک روز اولاد اعظيمی، منوچهر شفائی، اميرفرشاد ابراهيمی، تورج سعيد گل اندور، خانجان جبل عاملي،
غلامرضا جمشيدنژاد، غلامرضا نجفی اهرابی، خديجه خواجه، ح. م. فرخی، رضا آفرازی، سعيد عزيزی، شهريار راهنمايان، شهلا خاوری، رشيد لشگرزهی، ابراهيم لشگرزهی، سارا لشگرزهی، عثمان لشگرزهی، سامان لشگرزهی، رضا حکم آبادی اصل، سعيد مغفرد، حبيب کلانتری، اسدالله خرسندی، يوسف فنی، مهران براتی، شوکت مجيدزاده، احد اشکريز، حسين قلی پور، عادل عرب اهوازی، علی شافعی، محمد تقی مصلحی، مهرداد درويش پور، محسن رحمانيان، نجات مهدوی، احمد باقری، کريم اورمودان، اصغر زين الدين، مهدی رجبی، علی فتحی، علی انضابی، بابک آذری، ياسمن تورانگ، حسين ولی (سليمان اوغلو)، خالد احمدی، يوسف کر،
- جمعيت دفاع از جمهوری و دموکراسی در ايران – بلژيک
- انجمن زنان دمکرات ايرانی – بلژيک
- انجمن اسلامی زنجان
- فدراسيون آذربايجانی ها در سوئد
- جمعيت دوستی آذربايجان در هلند
- کميته دفاع از حقوق بشر در ايران – نروژ
- انجمن فرهنگی آذربايجان – دانمارک
- سازمان دمکراتهای ملی آذربايجان جنوبي
- هيات تحريريه مجله تريبون

اطلاعيه کانون فرهنگي آذربايجان- برلين در رابطه با دستگيري انصافعلي هدايت

انصافعلي هدايت روزنامه نگار تبريزي يک روز پس از بازگشتش از آلمان، از سوي نيروهاي امنيّتي در خانه خود دستگير شده است. طبق اطّلاعات رسيده از آن روز تاکنون در زندان بسر ميبرد و خانواده اش موفّق به ملاقات وي نشده اند. بنا به اظهار وکيل مدافع ايشان، از جمله اتّهاماتي که به وي نسبت داده اند؛ جاسوسي، توهين به رهبر و شرکت در جلسه اي در برلين ميباشد!

هدايت در طول اقامت چند روزه ي خود درآلمان که جهت تهيّه گزارش مطبوعاتي، در اجلاس اتّحاديه جمهوري خواهان شرکت کرده بود، در تاريخ 11-1- 2004 در کانون فرهنگي آذربايجان- برلين، پيرامون اوضاع نابسامان عمومي در ايران، تبعيض، بيعدالتيهاي آشکار در حق آذربايجانيها، حوادث زندان و شکنجه هاي وحشيانه اعمال شده به خود و ديگر همزنجيرانش، و همچنين در باره ي حادثه جانگداز زلزله بم بيانات مبسوطي ايراد کرده، سپس به پرسشهاي حضّار پاسخ داده بود.

مايه تعجّب و تأثر است که نيروهاي به اصطلاح اصلاح طلب که هدايت در گذشته بخاطر پشتيباني از آنها دستگير و شکنجه گشته بود، اينبار در قبال دستگيري وي سکوت نموده و تاکنون به اين عمل غير قانوني نيروهاي امنيّتي، اعتراضي نکرده اند!

نه تنها احزاب و تشکلهاي سياسي مرکز نسبت به اين حادثه بي تفاوت مانده اند، حتّي از سوي انجمن دفاع از آزادي مطبوعات و انجمن صنفي روزنامه نگاران؛ نيز تا کنون هيچ عکس العملي ديده نشده، همگي مهر سکوت برلب نهاده اند!

کانون فرهنگي آذربايجان- برلين ضمن اعتراض شديد نسبت به دستگيري انصافعلي هدايت اين ژورناليست دمکرات و آزاديخواه، از کلّيه تشکلهاي صنفي و سياسي آذربايجاني در داخل و خارج کشور ونيزاز همه آزاديخواهان سراسر ايران مي طلبد تا متّحد و يکپارچه صداي اعتراض خودرا به گوش جهانيان بويژه ارگانها و سازمانهاي بين المللي مربوطه برسانند.

21.01.04

فتاده كار با كران گرفته گوش داوران در اين سوكوت بيكران بگو كه را صدا كند
"سيمين بهبها ني"

ملت قهرمان ايران ! مردم درد آشنا

سلام

فاطمه هدايت فرزند انصافعلي هدايت روزنامه نگار تبريزي، بدين وسيله با شما سخن از دردي مي گويم كه در يك هفته اخير بر ما رفته است دردي كه هر خانواده را ياراي تحمل آن نيست.

من امروز در خانه و پدرم در محلي نا مشخص تحت بيشترين فشار روحي قرار داريم. بي آنكه جز بي گناهي جرمي مرتكب شده باشد البته در اين ديار بي گناهي خود،كم گناهي نيست.

من به عنوان فرزند روزنامه نگار باز داشت شده تبريزي، اعلام مي دارم پدر من در تمام طول دوره فعاليت اجتماعي خويش جز براي ملت ايران، براي آزادي و دموكراسي و براي آزادي بيان وانديشه تلاش نكرده است. تلاشي كه جز در پايه قانون نبوده و هيچگاه پاي خود را فراتر از موازين قانون قرار ننهاده است. در اين حيطه شغلي آيا اطلاع رساني جرم محسوب مي شود؟آيا بيان حقيقت در چار چوب قانون نمي گنجد؟

سخن اين است كه داد گاه انقلاب كه مرجع دستگير كننده پدر من است بايد موارد اتهامي وي را بر مبناي منظومه حقوقي نظام جمهوري اسلامي اعلام دارد تا در افكار عمومي روشن شود كه در كجاي فعاليت خود از قانون تخطي كرده است كه امروز بايد اينچنين گرفتار باشد. من از قوه قضائيه جمهوري اسلامي ايران،خواستارم تا بر مبناي آن چيزي كه مدعي است يعني ساختن جامعه اي بر پايه عدالت علوي ، حداقل عدالت قضايي در مورد پدرم به اجرا درآيد . اين حداقل ايجاب مي كند كه پدر من از بازداشت رها شود وآزادانه وبدون ترس از بازداشتهاي مكرر به فعاليتهاي حرفه اي خود ادامه دهد0 چرا كه پدر من جاني وقاتل نيست كه آزادي وي براي جامعه خطري داشته باشد پدر من روشن فكري درد مند ومتعهد است كه از ميان مردم بر خا سته، با مشكلات افت وخيز دا شته وبا درد ورنج آشناي ديرينه دارد و بر درد مردم ايران واقف بوده است چرا كه خود نيز يكي از اولاد اين مملكت است. وي جز به جامعه خويش به چيزي نيا نديشيده و جز براي ملت دردمند ايران قدمي بر نداشته و تمام سعي خود را براي آزادي بيان و عقيده كرده است. من به عنوان فرزند وي شاهد تمامي اين صحنه ها بوده ام.من شاهد بوده ام كه پدرم ساعتها براي مردم اين مرز وبوم، براي عقيده وفكرش به بحث نشسته و تمام زوايا را مورد بررسي قرار داده .

طبق آيين داد رسي كيفري قرار باز داشت حداكثر قرار ممكنه براي يك متهم است قرار بازداشت يعني د ور كردن يك پدر از كانون خانواده وتنها رها كردن خانواده وي در هجوم مصائب اجتماعي، البته قرار باز داشت براي كساني است كه آزادي آنها براي جامعه وامنيت آن خطري جدي بدنبال داشته باشد. حال من خواستارم كه قاضي محترم پرونده، مشخص سازد كه آزادي پدرمن دراين جامعه چه خطري براي مصالح عمومي و امنيت اجتماعي دارد؟ پدرمن تنها به وبه وظيفه شغلي خود عمل كرده ودر اين عمل جز اطلاع رساني وبيان حقايق ناگفته جرمي مرتكب نشده است .

در نهايت سخني با تك تك افراد ملت ايران دارم ، ملتي كه هنوز انسانيت در وجودشان زنده است وهنوز نور حقيقت در دلشان مي تابد هم وطن من ! در طي سالهاي اخير بسياري از پاكترين فرزندان اين ملت براي بوجود آوردن دموكراسي وآزادي ،ترقي و رسيدن به جامعه اي با عدل مولا علي(ع) فقط به خاطر شما قدم در راه بس دشوار نهادند0 رنج زندان، شكنجه ، تهمت وجفاهاي بس عظيم را بر خويش هموار ساخته اند تا شما ونسل ما فارغ از دغدغه هاي سياسي - اجتماعي بتوانند حيات خود را سامان دهند و امروز پدر من يكي ديگر از چهره هاي اين صف طويل است صفي كه به درازي دو سده وسعت دارد.

برشما وما فرض است كه به دفاع از پدرم كه دفاع از هويت ايراني ودفاع از حقوق انساني خويش است، برخيزيم تا بار ديگر صداي مظلومي در گلو خفه نشود و چهره اي ديگر به باد فراموشي سپرده نشود .

ما صداي فرداي اين كشور هستيم بايد صدايي ما را همراهي كند تا ترس از تنهايي مارا به قعر دره سكوت نبرد.

با كمال سپاس : فاطمه هدايت 1/11/82

سفر گناه کبيره است

• 

انصافعلی هدايت، گرچه بيانيه جمهوريخواهان را امضاء نکرده است، اما بايد او را اولين قربانی حرکت جمهوريخواهان دانست. جمهوريخواهان بايد برای آزادی او تلاش کنند.
• آقايان شورای نگهبان و قوه قضاييه، آزادی و صلاحيت و برابری را با معيار اين‌که آن امام بزرگوار و اين رهبر عاليقدر چه گفت، نمی‌سنجند. رعايت حقوق شهروندان از وظايف حکومت است نه از الطاف آن. در جوامع مدنی حق مخالف بودن و متفاوت بودن مورد احترام و پذيرش است. در اين جوامع کسی را بخاطر شرکت در يک همايش زندانی نميکنند. روزانه هزاران نفر برای شرکت در گردهمآيی‌های علمی و ادبی سفر می‌کنند.


جهان وليان پور

چهارشنبه اول بهمن ١٣٨٢ – ٢١ ژانويه ٢٠٠۴

انصافعلی هدايت خبرنگار مستقل به برلين آمد و در اجلاس جمهوريخواهان شرکت کرد. نه رقصيد و نه الکل نوشيد، با وجود اصرار ميزبانانش حتی يکدانه آبجو هم ننوشيد. تمام روز را، مثل بقيه، در جلسات شرکت کرد و تا پاسی از شب در اتاقش به نوشتن مشغول بود. می‌گفت: "من يک خبرنگارم و واقعيات را می‌نويسم، از من انتظار تمجيد نداشته باشيد. می‌گفت: "شما که خواهان جمهوری تمام‌عيار هستيد بگوئيد چه برنامه‌هايی برای مردم داريد که با برنامه‌های جمهوری‌اسلامی متفاوت است؟ می‌گفت: "مثلا برنامه شما برای چهار ميليون سالخورده که اکنون زير نظر کميته ‌امداد هستند و درآمدی ماهانه معادل چهار‌ هزار‌تومان (چهار اورو) دارند چيست؟ مثل همه خبرنگاران سرزنده و شفاف دنيا، مودب و خوشپوش بود و به روی همه لبخند می‌زد اما نه از کسی تعريف کرد و نه بد کسی را گفت. پس چرا به محض ورود به کشور دستگير شد؟




سفر در چشم مسئولين قوه قضاييه جرم و گناه کبيره است. سفر، شهروند ايرانی را "بد عادت و زياده‌طلب" می‌کند. در سفر است که می‌فهمی هزينه کامپيوتر و اينترنت يک شهروند غربی يک شصتم درآمد ماهيانه اوست در حاليکه استفاده از همين وسيله، يکسوم درآمد يک شهروند ايرانی را می‌بلعد. علاوه‌ براين ممکن است چند سال زندان و شلاق و تحقير را به همراه خود بياورد. می‌فهمی که استفاده از اينترنت سريع، وسيع، غير‌کارتی و بدون اشغال خط تلفن ممکن است و از فيلتر فقط برای درست کردن قهوه استفاده می‌شود، نه آنچنان که در کشور ما، برای سانسور ‌خبر.

در سفر است که می‌فهمی مردم با هم مناسبات انسانی و برابر دارند، نخست‌وزير و ملکه‌اشان را به اسم کوچک صدا می‌زنند و هيچ‌کس اعليحضرت و آيت‌الله نيست و تنها مرجع قانونگذاری مجلس است و هيچکس حق ديگران را به اعتبار تأييد اين رهبر و آن امام موجه و محترم نمی‌شمارد بلکه حق هر شهروند در قانون پيش‌بينی شده است و رعايت نکردن آن جرم بشمار می‌آيد.

‌در سفر است که پی می‌بری بيکاران حقوق دارند، نابينايان حق داشتن دوچرخه دونفره، کودکان حق شکايت از والدين، مجرمين حق داشتن وکيل، مردم حق انتخاب نماينده، نمايندگان حق قانونگذاری، زنان حقوق برابر، بيماران حق معالجه، معلولين حق دريافت کمک، خبرنگاران حق راستگويی، مطبوعات حق خبررسانی، احزاب حق فعاليت، کارگران و کارفرمايان حق داشتن سنديکا، نويسندگان حق خلاقيت، مذاهب حق تبليغ، لامذهبان حق بی مذهبی، بزرگسالان حق انتخاب نوع رابطه جنسی، متقاضی حق اعتراض به رد شدن تقاضايش، خارجيان حق برابر شهروندی و هموطنی، مسافران حق داشتن پاسپورت، زن و شوهر حق برابر طلاق، همجنس‌بازان حق تشکيل انجمن‌صنفی، اتباع بيگانه حق تقاضای اقامت و فراريان حق پناهندگی.

در سفر است که متوجه می شوی دولت مرکزی و شهرداريها (دولتهای محلی) مطابق قانون امکانات مادی و معنوی در اختيار مردم قرار می‌دهند تا بر عليه تصميمات اداری که در باره آنها گرفته می‌شود ‌و ‌بر عليه مقرارات و آيين‌نامه‌های دولتی که با آن موافق نيستند، اعتراض نمايند. شما کدام حقوق مردم را به رسميت می‌شناسيد؟




اگر مطالب نوشته شده در خارج و داخل کشور در دفاع از حقوق ملت را رويهم بگذاريم، حجم آن به بيش از هزار برابر حجم شاهنامه خواهد رسيد. و اگر ميزان شنوايی جمهوری اسلامی را در اين ۲۵ سال جمع بزنيم به جايی خواهيم رسيد که شورای نگهبان، سکولار (طرفدار جدايی دين از دولت) را مترادف فاسد و معتاد و دزد و قاچاقچی معرفی می‌کند. شورای نگهبان به جز عقل محدود ۱۲ نفر اعضايش، داوری هيچ مرجع ديگری را قبول ندارد. حرف حساب مراجع حقوق بشری، آزديخواهان زندانی و طرفداران رفراندوم از ديوار سنگی گوشش عبور نميکند. قوه قضاييه نيز خود را تا سطح سرگردنه بگيران دوران قجر پايين آورده است! مجلس در حال احتضار است و نمايندگانی که وظيفه اصلی و طبيعی آنها قانونگذاری است، تحصن کرده‌اند تا به آنها اجازه قانونگذاری دهند. آيا ما با يک ناممکن روبرو هستيم؟ آيا مجبوريم مثل قهرمان "مکبث" شکسپير که در قتل پادشاه، گرچه در آنجا به ناحق، ترديد داشت، بگوييم "تا من حرف می‌زنم او زنده می‌ماند"".




آقايان شورای نگهبان و قوه قضاييه، آزادی و صلاحيت و برابری را با معيار اين‌که آن امام بزرگوار و اين رهبر عاليقدر چه گفت، نمی‌سنجند. رعايت حقوق شهروندان از وظايف حکومت است نه از الطاف آن. در جوامع مدنی حق مخالف بودن و متفاوت بودن مورد احترام و پذيرش است. در اين جوامع کسی را بخاطر شرکت در يک همايش زندانی نميکنند. روزانه هزاران نفر برای شرکت در گردهمآيی‌های علمی و ادبی سفر می‌کنند.


در کشور کوچک چهل‌ و ‌دو هزار ‌کيلومتری هلند، ۵ سال در مجلس مشاوره شد تا تصويب کردند که بخاطر تعداد بسيار محدود زندان‌ها، بجای يک زندانی، دو زندانی (که واقعا" خلافکار هم هستند) را در يک سلول جای دهند! شما چند دانشمند و صاحب‌نظر را در ملک يک‌ ميليون و ششصد‌ و ‌چهل‌ و هشت‌ هزار‌ کيلومتری دارا برای ايذاء و آزار با مجرمان جنايی در يک سلول حبس کرده‌ايد؟ شما از رعايت کدام حق مردم صحبت می‌کنيد؟! اگر شريف‌مردانی چون زرافشان و آغاجری و اميرانتظام و عبدی و گنجی و هدايت و ديگران، در ميان مسيحيان اروپايی زندگی می‌کردند، نه تنها در بيان نظر و عقيده خود آزاد بودند، نه تنها از احترامی در خور برخوردار می‌شدند بلکه نگرش متفاوت آنها با تشويق و استقبال روبرو می‌شد.

انصافعلی هدايت، گرچه بيانيه جمهوريخواهان را امضاء نکرده است، اما بايد او را اولين قربانی حرکت جمهوريخواهان دانست. جمهوريخواهان بايد برای آزادی او تلاش کنند.





۲۰ ژانويه ۲۰۰۴

در اعتراض به دستگيری انصافعلی هدايت

يکی از ارزشمندترين نتايج تجربيات مبارزه با جمهوری اسلامی، دفاع از حقوق انسانی است، فرای تعلقات گروهی و اعتقادی کسانی که در راه مبارزه برای دمکراسی حقوقشان توسط قدرت پايمال می شود. دفاع از آزادی بيان و انديشه مرز نمی شناسد و نسبی هم نيست. در نتيجه ما خواستار آزادی بی قيد و شرط تمامی اهل قلم، از جمله آقای انصافعلی هدايت، از زندان های مخوف جمهوری اسلامی هستيم.

بيانيه در دفاع از اهل قلم در ايران

۲۰ ژانويه ۲۰۰۴

با تنگ شدن وقت و نزديکی روز رد نهايی جمهوری اسلامی در پای صندوق های رای، همه ی نيروهای فشار و اعمال خشونت جمهوری اسارت نيز بسيج شده اند تا امکان نشت هر گونه خبر در باره ی اپوزيسيون واقعی و خارج از دايره ی قدرت را در نطفه خفه کنند. اين رفتاری ست مداوم که در تناوب هايی وابسته به روحيه ی مقاومت حدت و شدت می يايد. يکی از آخرين اوج های اعمال خشونت بی پرده به اهل قلم در جريان جنبش دانشجويی بود.

يکی از خبرنگارانی که به موازات خانم زيبا کاظمی، در حين تهيه ی گزارش از تظاهرات دانشجويان و مردم در تبريز، بازداشت و شکنجه شده بود، اما توانست با شهامت از جنايات وزارت اطلاعات گزارش بدهد، انصافعلی هدايت است که در حال حاضر نيز بلافاصله بعد از بازگشتن از آلمان بازداشت شده است.

شايد يکی از ارزشمندترين نتايج تجربيات مبارزه با جمهوری اسلامی، دفاع از حقوق انسانی است، فرای تعلقات گروهی و اعتقادی کسانی که در راه مبارزه برای دمکراسی حقوقشان توسط قدرت پايمال می شود. دفاع از آزادی بيان و انديشه مرز نمی شناسد و نسبی هم نيست. در نتيجه ما خواستار آزادی بی قيد و شرط تمامی اهل قلم، از جمله آقای انصافعلی هدايت، از زندان های مخوف جمهوری اسلامی هستيم.

آزادی بی حصر و استثناء بيان و انديشه حق انسان است و دفاع از اين حق تنها وظيفه ی اصلی انجمن قلم.

هيئت دبيران انجمن قلم ايران در تبعيد

انصافعلي هدايت، روزنامه نگار آزاد ايراني كه در سال هاي اخير علاوه بر نشريات داخل كشور با راديو فردا نيز همكاري داشته است، يكي از ميهمانان همايش اتحاد جمهوري خواهان ايران بود.
او، بلافاصله پس از بازگشت به ايران، در خانه اش دستگير شد. به روايت فاطمه هدايت دختر روزنامه نگار، سه ماموري كه براي بازداشت انصافعلي هدايت به خانه وي مراجعه كردند، تمام يادداشت ها، نوارها، ديسكت هاي كامپيوتر وي و فرزندانش را ضبط كردند.

خبر بازداشت هدايت، روز جمعه هفته گذشته به خارج از كشور رسيد. غروب روز شنبه، فاطمه هدايت، در اين تماس كه از راديو صداي آلمان با وي گرفته شد، گفت: "پدرم حدود ساعت شش بعد از ظهر به وقت محلي به ما تلفن زد و اطلاع داد كه او را براي بازجوئي به شعبه اول دادگاه انقلاب تبريز برده اند. او از ما خواست كه با وكيلش تماس بگيريم و خواهش كنيم كه براي نظارت در بازجوئي به دادستاني انقلاب برود".

فاطمه هدايت ، درباره اتهامي كه به پدرش زده اند گفت:"به صورت غير رسمي او را به جاسوسي و توهين به مقام رهبري متهم ساخته اند".
هنگامي كه انصافعلي هدايت را براي نخستين بار چند روز پيش از دستگيري او در برلين ديدم، اين كه او بتواند به عنوان يك روزنامه نگار آزاد در جامعه بسته كار كند، براي راديوئي وابسته به دولت آمريكا بنويسد، در همايش مخالفين حكومت شركت كند و جرات بازگشت به ايران و ادامه كارش را نيز داشته باشد، براي من يك معماي بزرگ بود. در گوشه اي، به سراغش رفتم و از او خواستم كه گپي با هم بزنيم. او، اين پيشنهاد را با خوشروئي تمام پذيرفت. از گفت و گوي صميمي ما، چيزي بيرون تراويد كه انتظارش را نداشتم:

در اين جهان، كشوري هست، كه در آن ممكن است آدم مجبور شود ميان مرگ ناشي از گرسنگي و روزنامه نگاري يكي را انتخاب كند! يعني شغلي كه در زير سلطه استبداد همزاد هميشه مرگ است.
انصافعلي هدايت، با كارهاي بعضا جنجالي خود، صاحب اسم و رسمي شده است. اما هنوز بايد با همسر و چهار فرزندش در يك اتاق خانه پدري زندگي كند. مي گويد: "چون اجاره خانه نمي پردازم، مي توانم زندگي بچه هايم را تامين كنم. چهار سال است هيچ ميهماني نداشته ام، چون جا و امكاني براي دعوت از ميهمان ندارم!"
روزنامه نگاري، بازي با دم شير است. به شرطي كه شيران مسند قدرت باشند. در ايران اما، روزنامه نگاري بازي با پوزه كفتاران است. و كفتاران، چنان حقيرند كه براي سفره كودكان تو نيز ناني باقي نمي گذارند.

بگذريم. روايت رنج روزنامه نگار آزاد جامعه بسته را، كه حالا اسير چنگال دشمنان آزادي شده است، با هم بخوانيم:
ج. ط

آقاي انصافعلي هدايت! شما به عنوان روزنامه نگار آزادي كه در ايران زندگي و كار مي كند، صرفا براي تهيه گزارش در اين همايش شركت كرده ايد يا علائق شخصي و سياسي هم نسبت به اين حركت داريد؟
- من، روزنامه نگار هستم. طبعا يك روزنامه نگار خالي از ذهنيت سياسي و آرمان هم نيست، اما حق ندارد اين ذهنيت شخصي را در كار خبر دخالت بدهد. من، سال ها است خود را جمهوري خواه مي دانم. اما به عنوان يك روزنامه نگار به اين جمع دعوت شده ام. منشور اتحاد جمهوري خواهان را امضا نكرده ام و امضا هم نخواهم كرد، چون در اين صورت عضو يك سازمان سياسي خواهم بود. اين كار، استقلال مرا به عنوان خبرنگار از من مي گيرد. در عين حال، چون لازم است كه از جريانات اجتماعي آگاهي كسب كنم، حضور در اين همايش را فرصتي بسيار مغتنم براي آشنائي با جرياني مي دانم كه در حال شكل گرفتن است.

قصد داريد گزارش همايش را در نشريات داخل كشور منتشر كنيد؟
- فعلا اين جسارت را در خودم نمي بينم. اصولا نمي دانم واكنش جمهوري اسلامي چه خواهد بود. جمهوري اسلامي، در همين چند روزه هم واكنش هائي نشان داده است، اما با گزينش شوراي هماهنگي و هيئت اجرائي، تصور مي كنم واكنش ها تيزتر شود. بخش فارسي راديوهاي خارجي همايش را به خوبي پوشش داده اند. بنابر اين چيزي نمي ماند كه من بتوانم با خودم به ايران ببرم.

فكر مي كنيد اتحاد جمهوري خواهان با موفقيت در برگزاري همايش، شانس اثرگذاري بر جنبش دموكراسي خواهي و سكولار را در ايران خواهد يافت؟ اصولا اين حركت چه استراتژي را بايد در پيش بگيرد كه بتواند شانس خود را در اين عرصه افزايش بدهد؟
- من، سندهائي را كه به عنوان پيش نويس ارائه شده و بايد در اين همايش تصويب شود خوانده ام. به مسئولين همايش هم گفته ام كه اين ها در سطح خواست هاي عمومي مردم ايران است و به سطحي فراتر از آن نمي رود. در جاهائي، حتي ضعيف تر از سطح اين خواست ها است. ماده هشتم يكي از اين اسناد، حقوق اقوام ساكن ايران را مورد توجه و تاكيد قرار مي داد كه متاسفانه امروز حذف شد. با اين اتفاق، اتحاد جمهوري خواهان، حقوق هشتاد درصد مردم ايران را ناديده مي گيرد. با اين حال، اگر اتحاد جمهوري خواهان واقعا فعال باشد، ممكن است بتواند با جنبش درون ايران گره بخورد. اما حتي خود من به عنوان يك روزنامه نگار در ايران از هيچكس نشنيدم كه درباره تشكيل همايش و هدف هاي آن چيزي شنيده باشد.

اما شما الان اينجا حضور داريد.
- من، از طريق ارتباطات شخصي و تماس هاي اينترنتي توانستم از روند ماجرا مطلع شوم. به نظر من، بيش از 99 درصد ايراني ها اصلا از چنين تشكل و تلاشي خبر ندارند. مردم ايران، از جناح هاي چپ و راست حكومت بريده اند. به همين دليل است كه مي بينيم اصلاح طلبان شبانه روز براي كشاندن مردم به پاي صندوق هاي راي تلاش مي كنند، اما مردم به سمت تحريم مي روند. به اين ترتيب، جمهوري خواهان خارج از كشور هم، اگر مردم را ناديده بگيرند، مثل جناح هاي چپ و راست داخل كشور، كنار نهاده خواهند شد و اگر بيانگر خواست هاي مردم باشند، به يكي از آلترناتيو ها تبديل خواهند شد.

آن ها چطور بايد خودشان را به مردم ايران بشناسانند؟
- پاسخ اين پرسش را من نمي توانم بدهم. اين سياستي است كه آن ها بايد بيابند و اعمال كنند. فقط به عنوان يك روزنامه نگار مي توانم بگويم كه آن ها بايد وسايل ارتباطي خودشان را گسترش بدهند. راديو، تلويزيون و روزنامه در اين جا اهميت پيدا مي كند. ارتباط ها تنها از طريق اينترنت برقرار است كه به نظر من كفايت نمي كند. فكر مي كنم اتحاد جمهوري خواهان، با تلاش گسترده در زمينه هائي كه به سرنوشت روز مردم ايران مربوط است، بتواند در داخل كشور مطرح شود. مثل فشار براي آزادي زندانيان سياسي، ترغيب سازمان هاي غير دولتي مدافع حقوق بشر به نظارت دائمي بر شرايط ايران و فشار آن ها براي برگزاري رفراندوم.

فكر مي كنيد اصولا اتحاد جمهوري خواهان مايل است به آلترناتيو حكومت فعلي تبديل شود؟
- نه. گمان مي كنم آن ها مي خواهند يك آلترناتيو فكري ايجاد كنند. مثلا تاكيد آن ها بر جدائي دولت از دين. اين درست است. من در مقاله اي نوشتم كه مردم ايران، بر خلاف مردم كشورهاي مسلماني مثل تركيه و مصر، نه به زور، كه به صورت داوطلبانه به سوي لائيسيته مي روند. مردم ما، بخصوص زير چهل ساله ها، همه شان خواستار جدائي دين و دولت هستند و افكارشان را در اين زمينه به صراحت كامل بيان مي كنند. مي خواهم به اين نتيجه برسم كه اگر اتحاد جمهوري خواهان بر جدائي دين و دولت تاكيد مي ورزد، كاري فراتر از انعكاس خواست اكثريت مردم ايران نكرده است.

اشاره اي گذرا به انتخابات دوره هفتم داشتيد. شما، با توجه به فضائي كه اكنون بر ايران حاكم است، فكر مي كنيد اين انتخابات چه روندي را طي خواهد كرد؟
- من و خانواده ام انتخابات را تحريم كرده ايم. اما ديگران را به عنوان روزنامه نگار تشويق به تحريم نكرده ام و نمي كنم. در ايران دو جريان وجود دارد. يكي جريان حكومت كه شامل جناح هاي مختلف است و يكي هم مردم. اين ها به موازات هم حركت نمي كنند. زاويه هم گرا هم ندارند كه فكر كنيم در جائي به يكديگر خواهند رسيد. حكومت و مردم، در دو مسير كاملا متضاد حركت مي كنند. به نظر مي رسد كه مردم انتخابات را تحريم كرده اند و پيش بيني مي شود كه كمتر از ده درصد در آن شركت خواهند كرد. حتي آمارها اعلام كرده اند كه فقط حدود 4 درصد شركت خواهند كرد.

كدام آمارها؟
- در دانشگاه هاي مختلف از ميان دانشجويان نظرسنجي مي شود. مثلا، اگر اشتباه نكنم، هفتاد و شش درصد دانشجويان زنجان گفته اند كه انتخابات را تحريم كرده اند.

اما دانشجويان فقط بخشي از جامعه هستند. نظرسنجي هائي را مي توان جدي گرفت كه در سطح كل جامعه صورت مي گيرند. مثل نظر سنجي مركز مطالعات و تحقيقات دانشگاه تهران، يا نظرسنجي جامعه روحانيت مبارز در استان خراسان. اين نظرسنجي ها كه نتايج آن ها اوائل ژانويه انتشار يافت، نشان مي دهند كه فقط حدود بيست و چهار درصد مردم انتخابات را تحريم كرده اند، حدود سي درصد مردد هستند و بقيه گفته اند كه در انتخابات شركت مي كنند.
ببينيد، دانشجويان در ايران وضعيتي پيدا كرده اند كه مي توان آن ها را مرجع مردم قلمداد كرد. مردم به حرف من كه روزنامه نگار هستم و تحصيلات دانشگاهي ام را هم پشت سر نهاده ام، گوش نمي دهند. اما به حرف هاي يك دانشجوي سال اول گوش مي سپارند. من مطمئن هستم كه اگر دانشجويان راي ندهند، مردم هم راي نخواهند داد. انتخابات شوراها هم اين را نشان داد. در عين حال، نظرسنجي جناح راست حكومت، چندي پيش تاكيد كرد كه تنها حدود 4 درصد مردم به آن ها راي خواهند داد. مردم ما، بسيار باهوش اند. آن ها، خودشان را به خطر نمي اندازند. آن ها، ممكن است بگويند كه در انتخابات شركت مي كنند، اما راي ندهند. براي دست يابي به حقيقت بايد منتظر ماند.

من، در سال هاي دهه پنجاه و شصت به عنوان روزنامه نگار در ايران كار مي كردم. در آن دوران چيزي به عنوان "روزنامه نگار آزاد" وجود نداشت. اصولا براي من عجيب است كه كسي بتواند به عنوان روزنامه نگار آزاد در جامعه بسته اي كار كند كه هيچ نهادي براي پشتيباني از حقوق وي ندارد. از شما، كه كارفرماي ثابت نداريد و با راديوهاي نامطلوب[از نگاه رژيم] خارجي هم همكاري مي كنيد، آنگاه كه دچار مشكل شويد، چه كسي حمايت خواهد كرد؟
داستاني را برايتان تعريف مي كنم تا دريابيد ما در چه شرايطي كار مي كنيم. من، آبانماه سال 1375 گزارشي را در روزنامه سلام منتشر كردم كه باب طبع جناح راست حكومت نبود. آن ها، در سراسر كشور راه پيمائي هائي را عليه من سازمان دادند. تنها كسي كه آن زمان از من حمايت كرد فرج سركوهي بود كه خودش سه روز بعد دستگير شد. بعد از آن ماجرا، هيچكس در ايران به من كار نداد. نه جناح راست و نه جناح چپ. آنقدر بيكاري كشيدم كه ناچار شدم خانه ام را در تهران بفروشم و پول آن را بخورم و بعد به تبريز بروم و در يك اتاق بيست متري خانه پدرم زندگي كنم.

همسر و فرزند هم داريد؟
- بله. چهارتا بچه دارم.

و با همه آن ها در يك اتاق؟
- بله. اما من فارغ التحصيل رشته روزنامه نگاري هستم و جز روزنامه نگاري كار ديگري بلد نيستم. وقتي به تبريز بازگشتم، به هر دري زدم، كسي به من كار نداد. سرانجام فكر كردم مدركي دارم كه به من اجازه روزنامه نگاري مي دهد. اين بود كه به عنوان روزنامه نگار آزاد شروع به همكاري با روزنامه هاي داخل كشور و راديوهاي خارجي كردم. در تحريريه بسياري از روزنامه ها دوستاني دارم كه از خبرهايم استقبال مي كنند. درآمدم بد نيست و زندگي ام را تامين مي كند. البته چون اجاره خانه نمي دهم.

يعني همچنان با چهار بچه در اتاق خانه پدري؟
- بله. باور كنيد چهار سال است يك ميهمان نداشته ام. چون جائي و امكاني براي ميهمان ندارم! در هر حال، چون هيچ كار ديگري بلد نبودم، مي بايست ميان ادامه كار پرخطر روزنامه نگاري آزاد و مرگ يكي را انتخاب مي كردم. من اولي را برگزيدم. مرا عنصر نامطلوب مي دانند، به جلسات خبر راهم نمي دهند، حق ورود به جلسات استانداري را ندارم و دهها مشكل ديگر برايم ايجاد كرده اند. اما ماهم در ايران خبرنگاريم، انجمن صنفي روزنامه نگاران را داريم و دوستاني كه از ما حمايت مي كنند. من خودم را در يك نزاع دائمي با حكومت و زندگي مي بينم. يا بايد براي نجات بچه هايم از گرسنگي كار كنم يا بميرم. و من كار مي كنم. همه ايران دارند مي جنگند و زندگي مي كنند. ايران پر از تناقض است. شايد تناقض هاي من بيشتر باشد، اما يگانه نيست.

چقدر اميد داريد كه مبارزات مردم سرانجام به نتيجه برسد؟
- من بسيار خوشبين هستم. آينده ايران را بسيار درخشان مي بينم و اطمينان دارم كه جمهوري اسلامي خواهد رفت. زيرا نمي تواند با مردم بسازد. جمهوري اسلامي، تنها در صورتي خواهد ماند كه مردم به سمتش بازگردند و به آن اعتماد كنند. اما سيستم توانائي فراهم ساختن اين زمينه را از دست داده است.

اخيرا آقاي اكبر اعلمي نماينده تبريز در مجلس شوراي اسلامي، به آماري درباره اعتياد اشاره كرده كه هرچند پائين به نظر مي رسد، بازهم بسيار تكان دهنده است. او گفته است كه در سال هاي 1377 تا 1381 هرسال دو تا سه ميليون نفر به مصرف مواد مخدر پرداخته اند. نماينده مجلس، پيش بيني كرده است كه تا سال 1400 ده درصد جمعيت كشور معتاد خواهند بود. خبرهائي كه از ايران به ما مي رسد نشان مي دهد كه همين حالا، تعداد معتادان بيشتر از اين ها است. شما در اين زمينه اطلاعاتي داريد؟
- ما هيچ آمار دقيقي نداريم. زيرا برخي آمارها در ايران محرمانه تلقي مي شوند. اما مي دانيم كه مواد مخدر در جامعه ما به نقل و نبات تبديل شده است. مواد مخدر را در كوچه و خيابان دست همه مي بينيد. پليس هم توانائي كنترل آن را ندارد. در ايران بيشتر از يك شبكه پخش مواد مخدر وجود ندارد. آن ها كه دستگير مي شوند، كوچولوهائي هستند كه خارج از اين شبكه قرار دارند و رقيب محسوب مي شوند. شبكه اصلي از آن ها انتقام مي گيرد. دليل اين ادعاي من آن است كه نرخ هروئين پائين تر از ترياك است. اگر اين ها دو شبكه بودند، رقابت مي كردند تا بتوانند نرخ ها را متوازن كنند. اين نشان مي دهد كه به احتمال زياد سازمان هاي بسيار پيچيده اي وجود دارند كه مورد حمايت بخش هائي از حكومت هم هستند. با توجه به اين شرايط، درصد معتادان زيادتر از آن خواهد شد كه آقاي اعلمي پيش بيني مي كند. خود سازمان بهزيستي اعلام كرده است كه حدود 3 ميليون و 600 هزار نفر معتاد داريم. اين، آمار معتادان دائمي است. تعداد كساني كه "تفنني" خوانده مي شوند خيلي بيش از اين ها است. يعني كساني كه ظاهرا معتاد نيستند، اما گهگاه مواد مخدر مصرف مي كنند. اين گروه، خواه ناخواه، روزي به معتاد دائمي تبديل خواهند شد.

مهمترين عامل رويكرد مردم به مواد مخدر چيست؟
- بيش از هرچيز بيكاري. آدم بيكار نمي داند چگونه بايد خودش را سرگرم كند و دشواري هايش را به فراموشي بسپارد. بيكاران، كه توانائي تامين زندگي خانواده خود را ندارند و يا اصلا توانائي تشكيل خانواده ندارند، با پناه بردن به مواد مخدر، دردهايشان را تسكين مي دهند. متاسفانه آينده ايران از اين نظر تاريك است.

آيا همين مسئله به من حق نمي دهد كه آرزوهاي شما را براي يك آينده سياسي روشن در ايران خوشبينانه تلقي كنم؟
- نه. جوانان ما دو دسته اند. دسته اي كه اصولا كاري به مسائل سياسي ندارند و دسته اي كه بسيار نخبه اند، به آينده مي انديشند و به لحاظ سياسي فعال اند. دسته دوم، از هر پديده اي كه سلامت جسمي و روحي آنان را به خطر بياندازد، دوري مي كنند. ما الان در ايران نهضتي داريم كه چاي نوشيدن را نيز، با اين اعتقاد كه سبب عادت مي شود نفي مي كند. اين دسته، به دام اعتياد نمي افتند. ما، در ايران قصد انقلاب كردن نداريم. نيازمند افرادي هستيم كه انديشه ورز باشند و به آينده بيانديشند. از اين نوع افراد هم به اندازه كافي داريم. اما اين افراد بايد به فكر دسته ديگر هم باشند و براي نجات آن ها اقدام كنند. آن ها، هنوز يا در دانشگاه ها و مدارس هستند، يا تازه فارغ التحصيل شده اند و كاري دستشان نيست كه بتوانند نقش مثبت خود را ايفا كنند. با اين همه تصور مي كنم مردم ايران راه حل اين مشكل را هم در آينده پيدا خواهند كرد.

به خاطر اين گفت و گو از شما سپاسگزارم.

فدراسيون آذربايجانيها در سوئد خواهان آزادي فوري و بي قيد و شرط انصافعلي هدايت ميباشد!

با كمال تاسف مطلع شديم كه انصافعلي هدايت روز جمعه 16 زانويه 2004 به دستور شبعه يك دادگاه انقلاب اسلامي تبريز بازداشت شد. در ماههاي اخيرانصافعلي هدايت با بيان حقايق تلخ در مورد خفقان حاكم و ظلم و ستمي كه به بناحق در مورد خلق ترك در ايران روا ميگردد به محبوبترين روزنامه نگار تركهاي ايران مبدل شده است. از همين رو بازداشت وي براي ما تركهاي ايران خبر دردناك مضاعفي ميباشد.

در مملكتي كه خلقهاي ساكن در آن از حقوق انساني خود محروم هستند، شعار گفتگوي تمدنها يك عوام فريبي بيش نيست! نه تنها خفقان حاكم عليه دگرانديشان در جمهوري اسلامي بر كسي پوشيده نيست؛ بلكه ايران با 11 خبرنگار زنداني بزرگترين زندان روزنامه نگاران در خاورميانه است.

ما ضمن احترام عميق به آزادي انديشه، خواستار آزادي فوري و بي قيد و شرط انصافعلي هدايت و همه زندانيان سياسي در ايران هستيم. در راه آزادي انصافعلي هدايت و همه زندانيان سياسي ما خواهان تلاش همه آزاديخواهان، سازمانهاي حقوق بشر و احزاب آذربايجاني ميباشيم. مراجعه به سازمانهاي حقوق بشر از جمله عفو بين الملل، سازمان ديده بانان حقوق بشر، سازمان روزنامه نگاران بدون مرز و ديكر سازمانهاي مدافع حقوق بشر ضرورت حياتي در راه آزادي انصافعلي هدايت ميباشند.

كميته مركزي فدراسيون آذربايجانيها در سوئد

20040117

دليل سکوت انجمن صنفی روزنامه نگاران، انجمن دفاع از آزادی مطبوعات و ساير نهادهای مدعی دفاع از آزادی بيان و مطبوعات در برابر بازداشت انصافعلی هدايت چيست؟

سه شنبه ٣٠ دی ١٣٨٢ – ٢٠ ژانويه ٢٠٠۴

اخبار روز: انصافعلی هدايت روزنامه نگار مستقل مقيم تبريز، به همان جرمی دستگير شده است، که وظيفه و حرفه اوست. هر چند مقامات انتظامی و اطلاعاتی هنوز اطلاعی در مورد دلايل دستگيری وی منتشر نکرده اند، اما بازداشت وی چند ساعت بعد از بازگشت از آلمان، و شرکت در اجلاس اتحاد جمهوری خواهان ايران، دليل اين بازداشت را آشکار کرده است. انصافعلی هدايت شايد از معدود خبرنگارانی بود که برای شکستن بايکوت خبری نيروهای اپوزيسيون و مخالف رژيم اقدام کرد و کوشيد، گزارشی از فعاليت های آن ها تهيه کند، گزارشی که خود نيز نمی دانست در کدام روزنامه و نشريه چاپ داخل کشور امکان انتشار آن می تواند فراهم آيد!

يکی از دلايل دستگيری فوری او، حساسيت های مقامات امنيتی حکومت ايران نسبت به هر گونه تخطئی در بايکوت خبری گروه های اپوزيسيون توسط روزنامه نگاران کشور است. حکومت ايران با اين موضوع در هر سطحی با حساسيت و خشونت شديد برخورد کرده است و به هيچ وجه مايل نيست اجازه دهد مرز ممنوعه ای که سال هاست ترسيم کرده و با همه نيروهای امنيتی – اطلاعاتی خود به دقت و وسواس از آن پاسداری کرده، کوچکترين خدشه ای بردارد.

اما سخن در اين يادداشت بر سر موضوع ديگری است. دستگيری انصافعلی هدايت روزنامه نگار تبريزی، تاکنون کوچکترين واکنش و اعتراضی را از سوی نهادهای مختلف اصلاح طلب داخل کشور، موجب نشده است. دو انجمنی که ظاهرا به دفاع از حقوق روزنامه نگاران مشغول هستند، يعنی انجمن صنفی روزنامه نگاران و همچنين انجمن دفاع از آزادی مطبوعات، اعتراضی به بازداشت انصافعلی هدايـت نکرده اند. در جلسات پر سر و صدايی نيز که هر شب در مجلس و در جمع نمايندگان متحصن برگزار می شود، اشاره ای به اعتراض، به بازداشت يک روزنامه نگار مستقل و بی دفاع که قربانی انجام وظايف حرفه ای خود شده، نشده است.

کسانی که در برلين پای صحبت های انصافعلی هدايت نشسته بودند، می دانند او چه دل خونی از تبعيض ها و بی عدالتی هايی که از سوی نهادهای رسمی دفاع از مطبوعات نسبت به حق روزنامه نگاران صورت می گيرد، داشت. برخورد اين انجمن های در ظاهر مدافع روزنامه نگاران نسبت به بازداشت خود وی، تنها تاييدی بر گفته های او و اين حقيقت آشکار است که نهادهای اصلاح طلبی که خود را مدافع آزادی می دانند هنوز به خودی و غيرخودی کردن مردم ايران مشغولند و حق برابری برای آن ها قايل نيستند.

اگر جز اين است، دليل سکوت انجمن صنفی روزنامه نگاران و انجمن دفاع از آزادی مطبوعات که ظاهرا وظيفه دفاع از حقوق روزنامه نگاران و خبرنگاران را به عهده دارند، و همچنين ساير نهادهای اصلاح طلب مدعی آزادی خواهی در برابر بازداشت انصافعلی هدايت چيست؟

مردم در ايران خيلی جلوترند

مصاحبهء نسرين بصيری با انصافعلی هدايت - دوشنبه ۲۹ دی ۱۳۸۲

آقای هدايت شما عضو اتحاد جمهوريخواهان هستيد؟

نه من يک خبرنگار هستم، فقط بخاطر کنجکاوی خبری اينجا آمدم

چرا عضو نيستيد؟

من يک خبرنگارم، نبايد عضو يک تشکيلات سياسی بشوم، برای اينکه به من مارک طرفداری از آن تشکيلات می‌خورد.بخصوص در ايران ، چون من در داخل کشور کار می‌کنم، اگر مارک بخورم، بلافاصله می‌توانند محاکمه‌ام کنند.

بنظر شما همايش جمهريخواهان موفق بوده؟

ببينيد ، من به عنوان کسی که از ايران به اينجا آمدم و با فضا و آتمسفر خارج کشور آشنايی نداشتم... نظر من در مورد موفقيت يا ناموفق بودن اين سمينار بستگی دارد به داوری‌های من در داخل کشور. من در مقايسه با داخل کشور می‌گويم که...خوب... موضوعات سطح پائين بود. ولي... اساسنامه داشتند طراحی می‌کردند، خوب پيش رفتند، مشكلی پيش نيامد... از هم نپاشيد. من فکر نمی‌کردم اينهمه طيف‌های مختلف بتوانند زير يک سقف جمع شوند و بتوانند با هم تا به آخر پيش بروند. ولی خيلی خوب جلو آمدند. البته ايراداتی هم وارد است. مثلا در مورد خيلی از مسائل اجتماعی ، زندگی مردم ، اصلا موضع گيری نشد. يعنی در حقيقت اينها می‌خواستند يک اساسنامه را که قانون اساسی اين حرکت است برای خودشان بنويسند و خيلی از موضوعات و صحنه‌های زندگی فراموش را کردند؛ زندگی سياسی را ، زندگی اقتصادی را ، زندگی خانوادگی را ، تامين اجتماعی را و خيلی چيز‌های ديگرکه می‌توانستند به مردم بگويند چکار می‌خواهند بکنند، اين را اعلام نکردند.

در حقيقت جمهوريخواهان می‌خواستند قوانين بازی را تعيين کنند. گروه بسيار متنوع است و نظرات گوناگون. می‌خواستند بگويند چطور دور هم بنشينند و بيشتر بحث‌ها آئين نامه‌ای بود و اسنادی را در راستای هماهنگی ديدگاه‌ها طرح کردند و روی آن نظر دادند. اما چرا شما فکر می‌کنيد اينهااز ايران عقب مانده تر بودند؟ دليل تان چيست؟

تو ايران بحث‌ها بسيار تندتر از اينجاست. اگر جمعی بخواهد برای ايرانيانی که در ايران هستند برنامه ريزی کند ، بايد موقعييت آنها را ، نياز‌های آنها را، خواست‌های آنها را در نظر بگيرد و برای آنجا برنامه ريزی بکند. من نظرم اين بود که اينها نمی‌دانستند ايرانی‌ها در چه سطحی هستند. برای يک سطح ديگری داشتند برنامه ريزی می‌کردند. انگار مثلا برنامه مال بيست سال پيش است. چون فکر می‌کنم اغلب اينها بيست سال پيش آمدند بيرون. برای بيست سال پيش داشتند برنامه ريزی می‌کردند، در حالی که ايران آتمسفر فرق کرده. من که از آنجا آمدم اينجا ، برايم کسل کننده بود. خسته می‌شدم ، می‌آمدم بيرون ، در حالی که تو ايران ، ما يک جلسه‌ای که باشد ، مال احزاب باشد ، می‌رويم آنجا ، تا آخرش موی سرمان سيخ وای می‌ايستد که الان چه چيز جديدی می‌گويند، چه اتفاقی می‌افتد. اينجا من هيچ چيز نديدم، يعنی در حقيقت می‌شود گفت که احزاب ما اساسنامه‌هايی که دارند در آنجا طراحی می‌کنند بسيار پيشرفته‌تر از اين چيزی است که من اينجا ديدم. البته اين را باز هم می‌گويم، اينها در خارج کشور قرار دارند، گروه‌های مختلف را می‌خواستند زير يک چتر بياورند، اين خيلی مهم بود ، در ايران اين اتفاق نيفتاده که گروه‌های مختلف را بياورند ، اگر هم آوردند ، بخاطر منافع مالی بوده، نه به خاطر هدف‌های کلان آينده نگرانه. اينها کلان نگر و آينده نگر بودند، می‌توانم بگويم که می‌توانند برای آينده اثر گذار باشند... اگر بخواهند و اگر حرکت بکنند ، دير بجنبند نه!

مثلا اگر اينها تحريم می‌کردند، يا تحريم نمی‌کردند هيچ تاثيری تو ايران نداشت، چرا؟ چون ايرانی‌ها تحريم کردند! يعنی مردم بطور اتوماتيک... همه شان گذاشتند کنار، اينجا زياد تاثيری نمی‌گذاشت ، برای همين اينها بايد موضوعاتی را بر بگزينند که چند متر از مردم جلو تر باشد ، از مردم داخل کشور جلوتر باشد، تا اينها را به سوی خودشان جلب کنند. البته ظاهرا ديروز تو کنفرانس خبری هم اعلام کردند که قصد ندارند تبديل به آلترناتيوی بشوند... فقط آلترناتيو فکري... ولي... اگر بنا بر ليبراليسم اقتصادی باشد که در مورد اقتصاد اصلا تصميم گيری نشد ، در مورد سکولاريسم و مذهب باشد... در ايران سکولاريسم ديگر رواج پيدا کرده ، نه جوان‌ها باور دارند، نه من باور دارم ، نه هم سن‌های من باور دارند ، يک کم از ما پير تر‌ها، مثلا شصت ساله‌ها ، پنجاه ساله‌ها اينها ممکن است يک مقدار عقايد مذهبی داشته باشند که بخواهند تو سياست دخالت بدهند. من ممکن است عقايد مذهبی داشته باشم ، ولی ديگر تقريبا می‌شود گفت داوطلبانه همه چيز را گذاشتيم کنار، نه، اين وجود ندارد. به نظر من اينجا با آنجا خيلی فرق می‌کند.

گزارشگران بدون مرز خواهان آزادی فوری انصافعلی هدايت روزنامه نگار مستقل آذربايجانى است

هدايت روزنامه نگار مستقل ترك ايرانى و همکار بسياری از روزنامه های اصلاح طلب، جمعه ٢۶ دی ١٣٨٢ به دستور شعبه يک دادگاه انقلاب اسلامي تبريز بازداشت شد.

روبرت مئنارد دبير اول گزارشگران بدون مرز در اين باره اعلام نمود که " ما خواهان آزادی بدون قيد و شرط انصافعلی هدايت که بدون هيچ دليل قانوني دستگير شده است، هستيم و يادآور مي شويم که ايران با ١٠ روزنامه نگار زنداني ديگر، بزرگترين زندان روزنامه نگاران در خاورميانه است. ما از مقامات جمهوری اسلامي خواهان آزادی همه ی اين روزنامه نگاران هستيم"

انصافعلی هدايت بعنوان خبرنگار مستقل برای تهيه گزارش از اجلاس اتحاد جمهوری خواهان که از روز ۱۸ تا ۲۰ دي ماه ( ۸ تا ۱۰ ژانويه) در برلين برگزار شد به آلمان رفته بود. جمعه ٢۶ دی ١٣٨٢ چند ساعت پس از بازگشت اش به ايران، توسط ماموران اطلاعاتي در خانه ی خود، و پس از تفتيش منزل اش و به همراه بردن نوشته ها شخصي، ديسک کامپيوتر و... دستگير شد.

اين روزنامه نگار پيش از اين نيز در روز دوشنبه ٢٦ خرداد ماه، به هنگام تهيه گزارش از تظاهرات دانشجويان دانشگاه تبريز، دستگير شده بود که پس از بيست و هفت روز بازداشت در سلول انفرادی، شنبه ٢١ تيرماه با سپردن پانصد ميليون ريال وثيقه از زندان آزاد شد. وی پس از آزادی از زندان طي نامه ای سرگشاده به محمد خاتمي رييس جمهور ايران از بدرفتاری و شکنجه توسط ماموران در مدت بازداشتش شکايت کرده بود.

گزارشگران بدون مرز يادآور مي شود :

که ايران " بزرگترين زندان روزنامه نگاران" در خاورميانه است، يازده روزنامه نگار در پشت ميله های زندان بسر ميبرند.علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی ايران ازجمله چهل و دو رهبر و مقام دولتی در جهان است، که از سوی گزارشگران بدون مرز بعنوان دشمنان آزادی مطبوعات برگزيده شده است

فاطمه هدايت / “گفته اند اتهام پدرم جاسوسى و توهين به مقام رهبرى است!”

خبرنگار آزاد، آقاى انصافعلى هدايت، پس از بازگشت از سفرش به برلين، پايتخت آلمان روز جمعه ۲۶ ديماه برابر با ۱۶ ژانويه توسط مأموران امنيتى دادگاه انقلاب بازداشت شد. آقاى هدايت طى سفرش به برلين در «همايش اتحاد جمهوريخواهان ايران» شركت كرده بود.

در اين همايش كه در روزهاى هشتم تا دهم ژانويه در شهر برلين برگزار شد، جمهوريخواهان دمكرات و عرفى ايران اتحاد خود را بنيان گزاردند و بدين گونه وارد صحنه سياسى ايران شدند. در حاشيه اين همايش آقاى هدايت مصاحبه اى نيز با خبرنگار دويچه وله / صداى آلمان نيز داشته است كه متن آن در سايت اينترنتى دويچه وله در دسترس است.

«اتحاد جمهوريخواهان ايران» نيز طى بيانيه اى بازداشت آقاى هدايت را محكوم كرده و خواستار آزادى وى شده است.

گفت وگو: داود خدابخش

مصاحبه خانم فاطمه هدايت، دختر آقاى انصافعلى هدايت با صداى آلمان:

دويچه وله: خانم هدايت مى توانيد براى ما شمه اى را از جريان بازداشت پدرتان تعريف كنيد كه شب گذشته بازداشت شده اند؟

فاطمه هدايت: ديروز (جمعه ۲۶ ديماه / ۱۶ ژانويه) ساعت ۸/۳۰ صبح به وقت ايران تلفنى به ما شد. پدرم به خانه برگشته بود. در اين تلفن خودشان را فتوكپى چى معرفى كردند و گفتند كه گوشى را بدهيد به آقاى هدايت. وقتى ما گوشى را داديم به پدرم، تلفن قطع شد. بعد در زدند. در را كه باز كرديم سه نفر آمدند و گفتند كه ما حكم تفتيش و دستگيرى آقاى هدايت را داريم و شروع كردند خانه را تفتيش كردن و وسائل پدرم، از جمله يك چمدان اوراق و پاسپورت و كامپيوتر او و دستنوشته هايش و دفتر تلفنش و CDهايش را بردند. گفتند كه تا ساعت پنج منتظر بمانيم كه اگر با آقاى هدايت به توافق برسيم، ايشان را به خانه خواهيم آورد، درغيراينصورت در خدمتشان هستيم.

ما تا ساعت ۵ منتظر مانديم و در اين ساعت پدرم با ما تماس گرفتند و گفتند كه فكر نمى كنم آزادم كنند و فعلا اينجا هستم و اينجور شد كه فعلا تا امروز (شنبه ۲۷ ديماه) در آنجا مانده اند.

دويچه وله: خانم هدايت آنها نگفتند كه از سوى كدام ارگان آمده اند؟ خودشان را چگونه معرفى كردند؟

فاطمه هدايت: ايشان بنا بر حكمى كه روى آن نوشته بود از طرف دادگاه انقلاب تبريز، شعبه يك، از سوى قاضى نقوى، آمده بودند و اين حكم از طرف ايشان صادر شده بود. حكم را به ما نشان ندادند، فقط به پدرم نشان دادند.

دويچه وله: آخرين تماس شما چه زمانى بوده است؟

فاطمه هدايت: حدود ۴۵ دقيقه پيش پدرم تماس گرفتند كه به وقت ايران مى شود حدود ساعت ۶ بعدازظهر و گفتند كه من الآن در شعبه يك دادگاه انقلاب، نزد قاضى نقوى هستم و بازجويى من دارد شروع مى شود و من مى خواهم كه وكيلم در اينجا حضور داشته باشد.

آخرين خبرى كه بدست ما رسيده در مورد اتهام پدرم است. آنها بطور غيررسمى به وكيل پدرم گفته اند كه اتهام پدر من جاسوسى و توهين به مقام رهبرى است.

انصافعلى هدايت / “جمهورى اسلامى تنها درصورتى شانس ماندن دارد كه مردم به سمتش بازگردند و به آن اعتماد كنند.”

اينصافعلى هيدايت: ايسلام جومهورييتىنين تكجه خالق اونا سارى قاييدارسا٬ و اونا گووه نه رسه٬ ياشاما شانسى واردير.

انصافعلى هدايت، روزنامه نگار آزاد ساكن تبريز كه براى شركت در همايش اتحاد جمهورى خواهان به برلين سفر كرده بود، پس از بازگشت به تبريز، از سوى افرادى كه خود را ماموران اطلاعات معرفى مى كردند، در خانه خود بازداشت شد.

گفت وگو: جواد طالعى

در تماسى تلفنى با خانواده هدايت آگاه شديم كه او حدود ساعت شش بعد از ظهر با خانواده خود تماس گرفته و گفته است كه براى بازجوئى در شعبه اول دادگاه انقلاب تبريز به سر مى برد. فاطمه هدايت، دختر روزنامه نگار، به صداى آلمان گفت: “ به پدرم، به صورت غير رسمى اتهام جاسوسى و توهين به مقام رهبرى زده اند و او در تماس تلفنى خود خواستار حضور وكيلش در دادستانى شده است”.

در آستانه بازگشت هدايت به ايران، همكارصداى آلمان، جواد طالعى با او در برلين به گفت و گو نشست.

هدايت، در پاسخ اين پرسش كه آيا صرفا به عنوان يك خبرنگار در همايش برلين شركت كرده يا عضو اتحاد جمهورى خواهان است، گفت:

“من، روزنامه نگار هستم. طبعا يك روزنامه نگار خالى از ذهنيت سياسى هم نيست، اما حق ندارد اين ذهنيت شخصى را در كار خبر دخالت بدهد. من، خود را جمهورى خواه مى دانم، اما صرفا به عنوان روزنامه نگار به اين جمع دعوت شده ام. منشور اتحاد جمهورى خواهان را امضا نكرده و نخواهم كرد. زيرا در اين صورت عضو يك سازمان سياسى خواهم بود و اين كار استقلال مرا به عنوان خبرنگار از من مى گيرد”.

بخش هائى از گفت و گو با انصافعلى هدايت را در اينجا مى خوانيد:

صداى آلمان: آيا قصد داريد گزارش همايش را در نشريات داخل كشور منعكس كنيد؟

هدايت: فعلا اين جسارت را در خودم نمى بينم. اصولا نمى دانم پس از گزينش شوراى هماهنگى و هيات اجرائى، واكنش جمهورى اسلامى در برابر اتحاد جمهورى خواهان چه خواهد بود. علاوه بر اين، بخش فارسى راديوهاى خارجى همايش را به خوبى پوشش داده اند و چيزى نمى ماند كه من بتوانم با خودم به ايران ببرم.

صداى آلمان: عنوان روزنامه نگار آزاد، در ايران تازگى دارد. شما كه داراى كارفرماى ثابتى نيستيد، اگر دچار مشكلى با مقامات دولتى شويد، چه كسى از شما پشتيبانى خواهد كرد؟

هدايت: من، آبانماه سال ۱۳۷۵ گزارشى را در سلام منتشر كردم كه باب طبع جناح راست حكومت نبود. آن ها در سراسر كشور راه پيمائى هائى را عليه من سازمان دادند. بعد از اين واقعه، ديگر هيچكس به من كار نداد. نه جناح راست و نه جناح چپ. آنقدر بيكارى كشيدم كه ناچار شدم خانه ام را در تهران بفروشم، به تبريز بروم و در يك اتاق خانه پدرم سكونت اختيار كنم.

صداى آلمان: همسر و فرزند هم داريد؟

هدايت: بله. چهار تا بچه دارم.

صداى آلمان: و با همه آن ها در يك اتاق زندگى مى كنيد؟

هدايت: بله. اما من فارغ التحصيل رشته روزنامه نگارى هستم و جز روزنامه نگارى كار ديگرى بلد نيستم. وقتى به تبريز بازگشتم، به هر درى زدم كسى به من كار نداد. سرانجام فكر كردم داراى مدركى هستم كه به من اجازه روزنامه نگارى مى دهد. چنين بود كه به عنوان خبرنگار آزاد شروع به همكارى با روزنامه هاى داخل كشور و راديوهاى خارجى كردم. در تحريريه بسيارى از روزنامه ها، دوستانى دارم كه از خبرهايم استقبال مى كنند. درآمدم، با توجه به اين كه اجاره خانه نمى پردازم، زندگى ام را تامين مى كند.

صداى آلمان: يعنى همچنان با چهار فرزند در يك اتاق خانه پدرى مانده ايد؟

هدايت: بله. باور كنيد چهار سال است يك ميهمان دعوت نكرده ام، چون جا و امكانى براى پذيرائى از ميهمان ندارم. در هر حال، چون هيچ كار ديگرى بلد نبودم، مى بايست ميان ادامه كار پر خطر روزنامه نگارى آزاد و مرگ ناشى از گرسنگى خود و خانواده ام، يكى را انتخاب مى كردم. من، اولى را برگزيدم. مرا عنصر نامطلوب مى نامند، حق ورود به جلسات استاندارى را ندارم و دهها مشكل ديگر برايم ايجاد كرده اند. اما ما هم خبرنگاريم، انجمن صنفى روزنامه نگاران را داريم و دوستانى كه از ما حمايت مى كنند. من، خودم را در يك نزاع دائمى با حكومت و زندگى مى بينم. يا بايد براى نجات بچه هايم از گرسنگى كار كنم، يا بميرم. و من كار مى كنم. در ايران، همه دارند مى جنگند و زندگى مى كنند. ايران، پر از تناقض است. شايد تناقض هاى من بيشتر باشد، اما يگانه نيست.

صداى آلمان: با توجه به فضائى كه اكنون بر ايران حاكم است، فكر مى كنيد انتخابات دوره هفتم مجلس شوراى اسلامى چه روندى را طى كند؟

هدايت: در ايران، دو جريان وجود دارد. يكى جريان حاكميت كه شامل جناح هاى مختلف مى شود و يكى مردم. اين ها به موازات هم حركت نمى كنند. زاويه همگرائى هم ندارند كه فكر كنيم در جائى به يكديگر مى رسند. حكومت و مردم در دو مسير كاملا متضاد حركت مى كنند. به نظر مى رسد كه اكثريت مردم انتخابات را تحريم كرده اند. آمارها هم نشان مى دهند كه كمتر از ده درصد در انتخابات شركت خواهند كرد.

صداى آلمان: كدام آمارها؟

هدايت: در دانشگاه هاى مختلف، ميان دانشجويان نظرسنجى مى شود. مثلا اگر اشتباه نكنم، هفتاد و شش درصد دانشجويان زنجان گفته اند كه راى نخواهند داد.

صداى آلمان: اما دانشجويان فقط بخشى از جامعه را تشكيل مى دهند.

هدايت: دانشجويان در ايران وضعيتى پيدا كرده اند كه مى توان آن ها را مرجع مردم قلمداد كرد. من مطمئن هستم كه اگر دانشجويان راى ندهند، مردم هم راى نخواهند داد. انتخابات شوراها هم اين امر را ثابت كرد.

صداى آلمان: چقدر اميد داريد كه مبارزات مردم براى تحقق آزادى هاى فردى و اجتماعى سرانجام به نتيجه برسد؟

هدايت: من بسيار خوش بين هستم و آينده را بسيار درخشان مى بينم. جمهورى اسلامى تنها درصورتى شانس ماندن دارد كه مردم به سمتش بازگردند و به آن اعتماد كنند. اما سيستم توانائى فراهم ساختن اين زمينه را از دست داده است.

صداى آلمان: به خاطر اين گفت و گو از شما سپاسگزارم.